Cefuroxime TZF, 750 mg, prosz.d/sp.roztw.d/wst.,inf.,1 fiol

Cefuroxime TZF, 750 mg, prosz.d/sp.roztw.d/wst.,inf.,1 fiol

proszek do sporzadzania roztworu do wstrzykiwan i infuzji

750 mg

1 fiol

POLFA TARCHOMIN

Cefuroxim TZF jest stosowany w leczeniu zakażeń: ­płuc lub klatki piersiowej; ­układu moczowego; ­skóry i tkanek miękkich; brzucha. Cefuroxim TZF jest również stosowany w celu zapobiegania zakażeniom podczas operacji. Lekarz może zbadać, jaki rodzaj bakterii wywołał u pacjenta zakażenie, a także sprawdzać w trakcie leczenia, czy bakterie są wrażliwe na Cefuroxim TZF.

Cefuroxime TZF jest antybiotykiem stosowanym u dorosłych i dzieci. Lek działa niszcząc bakterie wywołujące zakażenia. Należy do grupy leków nazywanych cefalosporynami.

Jak każdy lek, lek ten może powodować działania niepożądane, chociaż nie u każdego one wystąpią.

Dolegliwości, na które należy zwrócić uwagę U niewielkiej liczby pacjentów przyjmujących Cefuroxim TZF odnotowano reakcję uczuleniową lub potencjalnie ciężką reakcję skórną. Ich objawy mogą być następujące: ­ciężka reakcja uczuleniowa. Objawy obejmują: wypukłą, swędzącą wysypkę, obrzęk, czasami twarzy lub ust, mogący utrudniać oddychanie. ­ wysypka na skórze, mogąca przekształcać się w pęcherze i wyglądać jak małe pierścienie (ciemna plamka w środku, otoczona jaśniejszą obwódką, z ciemnym pierścieniem wokół krawędzi). ­ rozlane zmiany skórne, z pęcherzami i łuszczącym się naskórkiem (może być to objaw zespołu Stevensa-Johnsona lub toksycznego martwiczego oddzielania się naskórka).

Inne dolegliwości, na które należy zwrócić uwagę w trakcie przyjmowania leku Cefuroxim TZF: Zakażenia grzybicze. Leki, takie jak Cefuroxim TZF, mogą rzadko powodować nadmierny wzrost drożdżaków (Candida) w organizmie, co może prowadzić do zakażenia grzybiczego (np. pleśniawek). Ryzyko wystąpienia tego działania niepożądanego jest większe, jeśli Cefuroxim TZF stosuje się przez długi czas. ­ Ciężka biegunka (rzekomobłoniaste zapalenie jelita grubego). Leki, takie jak Cefuroxim TZF, mogą powodować zapalenie okrężnicy (jelita grubego), powodujące ciężką biegunkę, zwykle z krwią i śluzem, bólem brzucha i gorączką.

Jeśli u pacjenta wystąpi którykolwiek z tych objawów, należy natychmiast skontaktować się z lekarzem, farmaceutą lub pielęgniarką.

Często występujące działania niepożądane: Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 10 pacjentów: ­ ból w miejscu wstrzyknięcia, obrzęk i zaczerwienienie wzdłuż żyły. Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych, należy powiedzieć o tym lekarzowi. Często występujące działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: ­ zwiększenie aktywności substancji (enzymów) wytwarzanych przez wątrobę; zmiana liczby białych krwinek (neutropenia lub eozynofilia); ­ zmniejszenie liczby czerwonych krwinek (niedokrwistość).

Niezbyt często występujące działania niepożądane: Mogą wystąpić nie częściej niż u 1 na 100 pacjentów: ­ wysypka skórna, swędząca, wypukła wysypka (pokrzywka); ­ biegunka, nudności, ból brzucha. Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych, należy powiedzieć o tym lekarzowi.

Niezbyt często występujące działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: ­ zmniejszenie liczby krwinek białych (leukopenia); ­ zwiększenie stężenia bilirubiny (substancji wytwarzanej przez wątrobę); ­ dodatni wynik testu Coombsa.

Inne działania niepożądane: Inne działania niepożądane występują u bardzo małej liczby pacjentów, ale dokładna częstość ich występowania jest nieznana: ­ zakażenie grzybicze; ­ wysoka temperatura (gorączka); ­ reakcje alergiczne; ­ zapalenie okrężnicy (jelita grubego), powodujące biegunkę, zwykle z krwią i śluzem, bóle brzucha; ­ zapalenie nerek i naczyń krwionośnych; ­ zbyt szybki rozpad krwinek czerwonych (niedokrwistość hemolityczna); ­ wysypka skórna, mogąca przekształcać się w pęcherze i wyglądać jak małe pierścienie (ciemna plamka w środku, otoczona jaśniejszą obwódką, z ciemnym pierścieniem wokół krawędzi) (rumień wielopostaciowy). Jeśli u pacjenta wystąpi którekolwiek z tych działań niepożądanych, należy powiedzieć o tym lekarzowi.

Działania niepożądane mogące ujawnić się w wynikach badań krwi: ­ zmniejszenie liczby płytek krwi (komórek biorących udział w krzepnięciu krwi – małopłytkowość); ­ zwiększenie stężenia azotu mocznikowego i kreatyniny w surowicy krwi.

Kiedy nie stosować leku Cefuroxim TZF:

• jeśli pacjent ma uczulenie na którykolwiek z antybiotyków cefalosporynowych lub którykolwiek z pozostałych składników leku Cefuroxim TZF; ­
• jeśli u pacjenta kiedykolwiek wystąpiła ciężka reakcja uczuleniowa (nadwrażliwość) na jakikolwiek inny rodzaj antybiotyków beta-laktamowych (peniciliny, monobaktamy lub karbapenemy).

Przed rozpoczęciem stosowania leku Cefuroxim TZF należy zwrócić się do lekarza, farmaceuty lub pielęgniarki. W trakcie leczenia lekiem Cefuroxim TZF należy zwrócić uwagę, czy nie występują takie dolegliwości, jak reakcje uczuleniowe, wysypki skórne, zaburzenia żołądka i jelit (np. biegunka) lub infekcje grzybicze. Zmniejszy to ryzyko wystąpienia powikłań. Jeżeli u pacjenta występowały jakiekolwiek reakcje uczuleniowe na inne antybiotyki, takie jak penicylina, może być on uczulony również na Cefuroxim TZF.

Należy powiedzieć lekarzowi o wszystkich lekach przyjmowanych przez pacjenta obecnie lub ostatnio, a także o lekach, które pacjent planuje stosować. Dotyczy to również leków, które wydawane są bez recepty. Niektóre leki mogą wpływać na działanie leku Cefuroxim Kabi lub mogą zwiększać ryzyko wystąpienia działań niepożądanych. Należą do nich: ­

• antybiotyki z grupy zwanej aminoglikozydami; ­
• tabletki moczopędne (diuretyki), np. furosemid;
• probenecyd; ­
• doustne leki przeciwzakrzepowe (antykoagulanty).

Cefuroxime TZF może zmniejszać skuteczność doustnych środków antykoncepcyjnych. Jeśli podczas stosowania leku Cefuroxime TZF pacjentka przyjmuje doustne środki antykoncepcyjne, należy dodatkowo stosować mechaniczne metody zapobiegania ciąży (np. prezerwatywy). Należy zwrócić się do lekarza o radę.

Jeśli pacjentka jest w ciąży lub karmi piersią, przypuszcza że może być w ciąży lub gdy planuje mieć dziecko, powinna poradzić się lekarza przed zastosowaniem tego leku. Lekarz oceni, czy korzyści dla pacjentki, wynikające ze stosowania leku Cefuroxime TZF podczas ciąży i karmienia piersią, przeważają nad zagrożeniami dla dziecka.

Ten lek należy zawsze stosować zgodnie z zaleceniami lekarza. W przypadku wątpliwości należy skonsultować się z lekarzem. Cefuroxime TZF jest zwykle podawany przez lekarza lub pielęgniarkę. Może być podawany w kroplówce (infuzja dożylna) lub jako wstrzyknięcie podane bezpośrednio do żyły lub domięśniowo. Lekarz zdecyduje o odpowiedniej dla pacjenta dawce leku Cefuroxime TZF, biorąc pod uwagę ciężkość i rodzaj zakażenia, przyjmowanie przez pacjenta wszelkich innych antybiotyków, jego masę ciała, wiek oraz prawidłowość pracy nerek.

Substancją czynną leku jest cefuroksym (w postaci cefuroksymu sodowego). 1 fiolka zawiera 750 mg lub 1500 mg cefuroksymu. Lek nie zawiera innych składników.

Lek Cefuroxime TZF zawiera sód: Należy wziąć to pod uwagę, u pacjentów kontrolujących zawartość sodu w diecie. Lek zawiera 40,65 mg sodu (głównego składnika soli kuchennej) w każdej fiolce. Odpowiada to 2,03% maksymalnej zalecanej dobowej dawki sodu w diecie u osób dorosłych.

Lek należy przechowywać w miejscu niewidocznym i niedostępnym dla dzieci. Nie stosować tego leku po upływie terminu ważności zamieszczonego na opakowaniu po EXP. Termin ważności oznacza ostatni dzień podanego miesiąca. Nie przechowywać w temperaturze powyżej 25°C. Przechowywać fiolkę w tekturowym pudełku w celu ochrony przed światłem. Zawiesinę lub roztwór do wstrzykiwań leku Cefuroxim Kabi należy użyć natychmiast po sporządzeniu. Jeśli nie zostanie użyty natychmiast, sporządzoną zawiesinę lub roztwór należy przechowywać w lodówce (w temperaturze od 2°C do 8°C) i użyć w ciągu 5 godzin. Nie stosować tego leku, jeśli zauważy się widoczne oznaki zepsucia, takie jak cząstki stałe lub przebarwienia. Należy wyrzucić niezużytą pozostałość zawiesiny lub roztworu. Leków nie należy wyrzucać do kanalizacji ani domowych pojemników na odpadki. Lekarz lub pielęgniarka usuną leki, których się już nie używa. Takie postępowanie pomoże chronić środowisko.

Pacjent nie powinien prowadzić pojazdów ani obsługiwać maszyn, jeżeli nie czuje się dobrze.

63084