Szacuje się, że na depresję cierpi 2 procent dzieci, ale wiele wskazuje na to, że liczba ta jest zaniżona z powodu braku prawidłowej diagnozy. Lekarze stwierdzają u dzieci depresję na takich samych zasadach diagnostycznych jak u dorosłych, choć nie mają wątpliwości, że depresja u dzieci może objawiać się inaczej.
Nie istnieje taka jednostka chorobowa jak depresja dziecięca, dlatego u wielu dzieci nie stawia się takiej diagnozy. Są jednak podstawy, by przypuszczać, że depresja dotyka nawet co trzeciego nastolatka. Dwukrotnie częściej chorują na nią dziewczynki niż chłopcy (Kennedy, Lam, Nutt, Thase, 2010). Najmłodsze dziecko cierpiące na depresję miało dwa lata.
Bunt i drażliwość
Depresja u dzieci, podobnie jak u dorosłych, wiąże się z długotrwałym obniżeniem nastroju. W przeciwieństwie do osób dorosłych u dzieci mogą nasilić się zachowania agresywne, destrukcyjne, autodestrukcyjne (na przykład samookaleczanie) i buntownicze, a także wzrasta drażliwość. Takie objawy nie mieszczą się w ramach klasyfikacji dotyczącej depresji. W związku z tym zdarza się, że u dzieci cierpiących na depresję stwierdza się zaburzenia zachowania lub nadpobudliwość psychoruchową, na przykład ADHD.
Brak koncentracji i kłopoty z pamięcią
Kolejne nietypowe objawy depresji, które występują u dzieci, to zaburzenia koncentracji uwagi i trudności z zapamiętywaniem. To powoduje, że ci uczniowie opuszczają się w nauce, przestają odrabiać lekcje i nie chcą chodzić do szkoły. W skrajnych przypadkach nie chcą nawet wyjść z własnego pokoju, ponieważ towarzyszy im silny lęk. Z kolei lęk i napięcia mogą wywołać pobudzenie psychoruchowe. Dziecko wierci się na krześle i nie może usiedzieć w jednym miejscu, bo myśli tylko o tym, żeby uciec do swojego pokoju lub gdzieś, gdzie poczuje się bezpieczne. Zamyka się w czterech ścianach i czasami jedynym jego przyjacielem pozostaje komputer, przed którym spędza bardzo dużo czasu.
Zmiana zachowania, objawy somatyczne
Długotrwałe poczucie smutku i niezrozumienia powoduje, że dzieci doświadczające depresji wycofują się z kontaktów międzyludzkich. Na każdą próbę zbliżenia się do nich mogą reagować agresywnie.
Objawy chorobowe zależą od wieku dziecka i etapu jego rozwoju. U nastolatków najczęściej obserwuje się zmiany zachowania, a u maluchów – objawy somatyczne. U młodszych dzieci diagnoza jest trudniejsza, ponieważ nie potrafią one powiedzieć, co im dolega i dlaczego źle się czują. Depresja u nich może przebiegać nietypowo. Mogą cofać się w rozwoju, przestać mówić, zacząć się moczyć. Ponadto pojawiają się objawy, które są charakterystyczne dla innych chorób, w tym zwykłego przeziębienia, na przykład bóle głowy, brzucha, biegunki, duszności itp.
Konieczna fachowa pomoc
Pozostałe objawy depresji są takie same jak w przypadku osób dorosłych, na przykład: problemy ze snem, zmniejszenie apetytu, uczucie niepokoju, myśli samobójcze itd. Jeżeli dziecko nie może normalnie funkcjonować w domu i w szkole, ponieważ doświadcza powyższych objawów dłużej niż przez dwa tygodnie, należy niezwłocznie udać się z nim po fachową pomoc.
„Mam wrażenie, ze niektórzy rodzice przynoszą do mnie dziecko jak zepsuty samochód do naprawy, bo działało dobrze, a teraz nagle się zepsuło. Dziecko buntuje się, nie je, gorzej się uczy w szkole lub pogryzło Stasia w przedszkolu. I teraz rodzice żądają, żeby je naprawić, żeby działało tak dobrze jak kiedyś. Tak się nie da. Praca terapeutyczna bardzo często nie dotyczy dzieci, lecz ich rodziców. To oni muszą zobaczyć, jakie znaczenie ma zachowanie się ich dziecka. Czasami to zachowanie jest objawem zdrowia i wiąże się z naturalnym rozwojem dziecka, jak na przykład bunt młodzieżowy. Najbardziej niepokoją mnie dzieci, które nie buntują się, są skrajnie grzeczne i dostosowane” – mówi doktor Agnieszka Dąbrowska, psychiatra dziecięcy. I dodaje: "Myślę, że już wcześniej sporo dzieci cierpiało na depresję, ale ona była inaczej nazywana, ponieważ świadomość społeczna była znacznie niższa".
Materiały prasowe
Podziel się artykułem ze znajomymi
