Choroba Duhringa jest skórną postacią celiakii, która objawia się wysypką. Swędzące pęcherzyki wyskakują najczęściej na ciele, twarzy i na głowie. Choroba Duhringa wymaga nie tylko leczenia, ale także przejścia na dietę bez glutenu.
Choroba Duhringa zwana jest także opryszczkowym zapaleniem skóry, bo na ciele występują swędzące wykwity podobne do pęcherzyków wirusowej opryszczki. Schorzenie to z wirusami nie ma jednak nic wspólnego, bo związane jest z nietolerancją glutenu. Podobnie, jak w celiakii u pacjenta występują przeciwciała IgAEmA. Jednak Choroba Duhringa daje o sobie znać znacznie później niż celiakia, objawy mogą wystąpić u pacjentów między 14. a 40. rokiem życia, a im pacjent jest starszy, tym ryzyko wystąpienia choroby jest większe.
Choroba Duhringa – przyczyny
Nie ma jednej przyczyny występowania choroby Duhringa, mogą ją wywołać czynniki genetyczne albo nadmierne spożycie glutenu. Nie wiadomo też dokładnie, dlaczego w brodawkach skórnych pacjentów odkładają się ziarniste złogi, które tworzą ropne pęcherzyki na skórze.
Objawy choroby Duhringa
Maleńkie ropnie mogą mieć różną postać, od pojedynczych grudek do większych rumieni. W miejscach rozdrapywanych pęcherzy bardzo często tworzą się strupy, a potem powstają blizny. Wykwity najczęściej lokalizują się na:
- kolanach,
- łokciach,
- pośladkach i kości krzyżowej,
- w okolicy łopatek,
- na twarz,
- na skórze owłosionej głowy.
Wypryski nasilają się w sytuacji, gdy pacjent przyjmuje leki i pokarmy zawierające większe ilości jodu lub przebywa w rejonach nadmorskich.
U niektórych pacjentów objawom skórnym towarzyszą objawy zespołu złego wchłaniania pokarmowego, które są spowodowane zanikiem kosmków jelita cienkiego. U chorych może dojść też do niedokrwistości, depresji i osłabienia. Prawie połowa pacjentów z chorobą Duhringa ma zniszczone szkliwo zębowe.
Choroba Duhringa – badanie
W trakcie diagnozowania choroby Duhringa wykonuje się dwa podstawowe badania. Z jednej strony trzeba sprawdzić, czy u chorego występują przeciwciała IgAEmA, a jednocześnie trzeba pobrać do badania histopatologicznego wycinek skóry z pęcherzem i zbadać, czy występują w nim ziarniste złogi IgA.
Dodatkowo lekarz może skierować chorego na biopsję jelita i zaproponować wykonanie badań genetycznych.
Leczenie i dieta
Zanim rozpocznie się leczenie pacjent ze zdiagnozowaną chorobą Duhringa musi jak najszybciej przejść na ścisłą dietę bezglutenową. Dopiero po 6 miesiącach od wykluczenia z jadłospisu posiłków zawierających gluten, zmiany na skórze mogą zacząć ustępować, na pełne wyleczenie pęcherzy można czasem czekać rok a nawet kilka lat.
Równolegle z wykluczeniem glutenu pacjentowi ordynuje się lek, który powinien wyeliminować z krwi pacjenta przeciwciała IgAEmA i wyciszyć wysypkę. W trakcie terapii konieczna jest jednak stała opieka lekarza, bo pacjent narażony jest na wiele powikłań, w tym na:
- anemię,
- obniżenie liczby leukocytów i granulocytów,
- uszkodzenie wątroby,
- uszkodzenie nerek.
Z diety przy skórnej postać celiakii trzeba wyeliminować nie tylko gluten, ale ograniczyć również spożycie jodu. Pacjent taki powinien rzadziej sięgać po ryby morskie, owoce morza, powinien też zwracać uwagę na to jaką sól kupuje, bo nie zaleca się stosowania soli jodowanej.
Źródło: medme.pl
Podziel się artykułem ze znajomymi
