Pen do insuliny

Pen do insuliny wyglądem przypomina wieczne pióro, ale zamiast naboju z tuszem, w jego wnętrzu znajduje się wkład insulinowy. Urządzenie służy do podskórnego podawania insuliny – leku ratującego życie osobom chorym na cukrzycę. Sprawdź, jak należy używać pena do insuliny, a także skąd można go wziąć.

pen-do-insuliny

Pen do insuliny jest urządzeniem używanym przez diabetyków w leczeniu cukrzycy. Choroba objawia się hiperglikemią, czyli za wysokim stężeniem cukru we krwi. U zdrowej osoby glikemia jest regulowana przez insulinę – hormon wydzielany przez komórki beta wysp trzustki.

Jeśli proces wytwarzania insuliny jest zaburzony, rozwija się cukrzyca typu 1. Zdarza się także tak, że insulina jest produkowana w odpowiedniej ilości, ale komórki organizmu nie są wrażliwe na jej działanie – to prowadzi do rozwoju cukrzycy typu 2. Pacjenci chorzy na cukrzycę typu 1 muszą przyjmować egzogenną insulinę, która obniża glikemię. Niekiedy insulinoterapia jest konieczna u pacjentów z cukrzycą t2.

Insulina jest lekiem ratującym życie setkom milionów diabetyków na świecie. Podaje się ją do podskórnej tkanki tłuszczowej, a w ostrych powikłaniach domięśniowo lub dożylnie. Iniekcje wykonuje się najczęściej w brzuch, udo, pośladek lub ramię. Jednym z urządzeń służących do podawania insuliny jest pióro insulinowe, inaczej pen. Pen do insuliny składa się z cienkiej igły, zbiornika z lekiem oraz przycisku zwalniającego insulinę. Wyglądem przypina wieczne pióro, tylko zamiast naboju z atramentem, zawiera wkład insulinowy.

Jak należy używać pena do insuliny?

Używając pena do insuliny należy przestrzegać kilku zasad:

przed podaniem insuliny należy odpowietrzyć pena i ustawić odpowiednią dawkę leku;
należy uważać, by nie wcisnąć przycisku, zanim igła zostanie umieszczona pod skórą;
przycisk pena można zwolnić dopiero po wyjęciu z ciała igły, żeby nie zaciągnąć płynów ustrojowych do wnętrza urządzenia;
w czasie iniekcji pen do insuliny musi być ustawiony prostopadle do ciała;
po aplikacji insuliny igłę należy od razu wyrzucić;
nie należy użytkować pena do insuliny z inną osobą;
używając dwóch rodzajów insuliny, powinno się korzystać z dwóch piór insulinowych;
aby uniknąć lipohipertrofii poinsulinowej, należy zmieniać miejsca iniekcji; w zależności od rodzaju insuliny, zaleca się wykonywać iniekcje w określonych miejscach. Insuliny szybkodziałające podaje się w brzuch, a długodziałające – w uda, pośladki i ramiona.

Pen do insuliny a inne urządzenia

Insulinę można podawać nie tylko za pomocą pena, ale także używając strzykawki lub pompy insulinowej. Pompa znajduje zastosowanie w intensywnej insulinoterapii. Stale podaje pacjentowi niewielkie ilości insuliny, zapewniając mu zaopatrzenie bazowe. Urządzenie składa się z wprowadzanego pod skórę cewnika oraz zewnętrznej pompy ze zbiornikiem na insulinę. Można je zaprogramować w taki sposób, bo co godzinę podawało inną dawkę leku, dostosowaną do zapotrzebowania energetycznego oraz planowanej aktywności fizycznej. Poza insuliną bazową, chory podaje sobie także bolusy posiłkowe.

Pompa insulinowa nie zwalnia z obowiązku stałego monitorowania glikemii. W razie hiperglikemii, pacjent musi przyjmować bolusy korekcyjne. Niektóre pompy są wyposażone w dodatkowe funkcje, takie jak kalkulator bolusów, glukometr oraz system alarmujący o awarii oraz ostrzegający przed hipoglikemią.

Pacjenci nie wymagający intensywnej insulinoterapii korzystają także ze strzykawek. W przypadku stosowania dwóch rodzajów insuliny, lek można zmieszać i podać w jednym zastrzyku. Dostępne są także specjalne mieszanki insulinowe. Strzykawkę należy dobierać do rodzaju insuliny.

Skąd wziąć pena do insuliny?

Peny są wytwarzane przez firmy produkujące insulinę i dostępne w poradniach diabetologicznych lub w oddziałach przyszpitalnym. Pacjenci otrzymują je za darmo. Teoretycznie pióro insulinowe może też dostać w POZ, ale niewiele przychodni je posiada.

Pena do insuliny można także otrzymać w aptece na podstawie zaświadczenia lekarskiego lub recepty. Jeśli pen ulegnie uszkodzeniu, można go wymienić na nowy u diabetologa.

Autor: Joanna Woźniak

Czytaj też: